Dag 23 vrijdag 19 mei

 Om 6.30 uur vanmorgen was ik al wakker en Maurice vroeg mij: kijk eens naar buiten. Ik dacht, hoera de zon, maar toen ik naar buiten kijk lag er een dik pak sneeuw. Dat hadden wij  niet verwacht. Tja, wat moet je dan? Twee T-shirts over elkaar aangetrokken, de regenbroek aan, de handdoek als sjaal om de nek en de pet diep over de ogen zijn we na een prima ontbijt de sneeuw in gedoken. We moesten nog stijgen tot 1600 m om bij onze volgende locatie aan te komen. En ik zag het al voor me: steile hellingen met dikke stenen en veel sneeuw. Gelukkig was dat niet het geval. Het was een mooi geasfalteerde weg die over 5 km langzaam steeg naar het hoogste punt van deze route. En de sneeuwruimer was ons al voorgegaan. Vanaf daar ging het steeds maar berg af, gelukkig niet te snel, en wandelden we op ons gemak verder. Tot op een punt waar het pad bijna niet meer zichtbaar was maar gelukkig wist Hay ons de weg te wijzen en  bleven we toch op de goede route. Onderweg sneeuwde het gelukkig niet, alleen waaide er een stevige wind. Omstreeks 12 uur kwamen we aan bij de gîte waar we nu zitten: Col des Supeyres.  Een hele mooie gîte waar we vanavoind ook weer kunnen eten en morgen ontbijten. Ik zit nu buiten in een fris windje dit verhaal te schrijven met een fantastisch uitzicht op het landschap. Zie de foto. Het is nu drie uur in de middag en als er nog gekke dingen gebeuren vandaag dan vertel ik die morgen wel weer.